"حکومت" و "دولت"

یکی چند از مقولات هستند، بطور نمونه "حکومت" و "دولت" ، که بعلت ناروشنی در معانیشان تاکنون موجب سؤ تفاهم نه چندان کمی میان ما ایرانیان شده اند. بی شک برای این ناروشنی علل تاریخی وجود دارد. از قرار معلوم این درهم بر همی در کشورهای دیگر هم وجود دارد و خاصه ایران نیست. تحقیقات من به من نشان میدهد، دولت و حکومت از نظر معانی یکسان اند، اما از آنجا که، در زمانها مختلف و از سوی نیروهای گوناگون بطور یکسان و بطور مترادف استفاده نشده است، این امر باعث اغتشاش در مفاهیم گشته است. از نظر شیعه فقاهتی، حکومت از آن صاحب زمان است، بنابراین تنها میماند دولت و این دولت علی القاعده نه در دست فقها، بلکه در دست سلطان بود و عرصه حکومتی فقها محدود میشد بر نیابت از صاحب ا لزمان و مسأیل شرعی و حقوقی و یا آموزشی، البته بی آنکه فقها در موقعیت خود از موضع وضع کننده قوانین برخوردار باشند. یعنی این حق برای صاحب حکومت یعنی امام غایب محفوظ میماند. از نظر سلطان یا پادشاه این دولت او بود که به مثابه دولت شاهنشاهی مهم بود، خلیفه و یا فقها به اموری میپرداختند، که در چشم دولت حائز ارزش چندان نبودند و سلطان نه به قانون توجه داشت نه آموزش و حقوق. از همینجا مفهوم دولت پادشاهی برجسته تر شد، تا اینکه در عصر جدید مسئله تفکیک قوای سه گانه مطرح شد که پدیده جدیدی بود و به واژه جدید احتیاج داشت. از انجاکه مقوله حاکمیت واژه وسیع تری است از دولت و عرصههای آموزشی، قانونی و حقوقی را هم شامل میشود، تنها میماند واژه دولت که بر پایه اصل تفکیک قوا برای قوه اجرائیه استفاده میشود. یعنی به عبارت دیگر نه معنای لغوی کلمات بلکه تاریخ بهره برداری از آنان در اینجا کمک کننده رفع اغتشاش موجود است. بنابراین باید بصورت یک قرارداد اجتماعی مابین ما ایرانیها این موضوع حل شود، و الا بایست قبل از هر صحبتی در ابتدا ایندو مقوله را تعریف و به تفافق برسیم و بعد به صحبت ادامه دهیم. بطور نمونه حکومت جمهوری اسلامی و دولت آقایان خاتمی و احمدینژاد و یا دولت سبز ملی آقای موسوی. در اینجا این دومی زیر مجموعههای آن اولی است. اهمیت موضوع فقط آنگاه بیشتر معلوم میشود وقتی ما سبزها با هم بر سر حکومت سبز ملی یا دولت سبز ملی در گفتگو هستیم. بنابر این اهمیت آن دیالوگ فرهنگی و زبانی میان ما ایرانیان در همین گفتگوهای سیاسی روشنتر میشود. بخشی از جنبش سبز فقط خواستار دولت سبز در چارچوب نظام و حکومت جمهوری اسلامی است، و بخش دیگر خواستار حکومت جمهوری ایرانی و سبز ملی. بدینسان تنها یک وحدت زبانی و فرهنگی پیش شرط اولیه یک وحدت سیاسی است.