این موضوع که تکیه اجتماعی و انسانی سیاست و حکومت آتی من بعد باید مردمانی نوین و صنعتی در کشور باشد یک کلیت است که موضوع کارگران صنعتی تنها یک بخش و سهم از این کلیت کلان اجتماعی است.
در واقعیت امر در این جا یک سمت گیری تاریخی اجتماعی و به طبع آن مردمی و انسانی مد نظر است که البته در خصوص حزب و جریان کارگری از این سمت گیری کلی و کلان قرائت طبقاتی و ویژه ایی وجود دارد که مختص جامعه کارگری در این سیر تحول اجتماعی است.
با این کلیت نگفته پیداست که در سمت گیری سیاسی نوین کارگران صنعتی تنها مطرح نیستند و به همراه با آن صنعتگران و طبقه متوسط نوین هم مطرح می باشند که در این سمت گیری از ستون های اتحاد و جامعه و نظام نوین صنعتی می باشند.
این اتحاد و نظام در واقعیت امر همان قدرت اجتماعی است که دموکراسی تنها روبنای سیاسی آنرا تشکیل می دهد.
به این ترتیب می خواهم وارد این موضوع شوم برای نیل به جامعه نوین صنعتی و دموکراسی تحول اجتماعی، اقتصادی و سیاسی الزامی است.
مفهوم تحول اقتصادی ، اجتماعی و سیاسی در واقع همان کنار گذاشتن و از سیاست و اعتبار اجتماعی و اقتصادی خارج کردن نظام ها و جامعه های پیشین کشور و بهمراه آن تکیه هرباره به انسان های نوین و صنعتی در کشور می باشد که کارگران صنعتی تنها یک دسته اجتماعی از آنرا تشکیل می دهند.
این رویکرد معلوم است که متکی است بر ضروت تحول اجتماعی و اقتصادی و سیاسی در کشور- تحولات همه جانبه - از پوپولیسم شدیدا گریزان است.
در رویکرد پوپولیستی تحول همه جانبه مطرح نیست و دموکراسی یک تقسیم قدرت و یک برآیند قدرت میان تمام احاد و جمعیت کشور است و بیرون راندن ارتجاع و استعمار از سیاست بی معنی و ناقض دموکراسی و آزادی است.
