در واقعیت امر من در این جا بر این تلاشم با ابداع این اسامی نشان دهم در برخورد به تاریخ اجتماعی بشر دو برخورد کلی وجود دارد
برخورد اول یک برخورد مادی- اقتصادی است که نقطه عزیمت خود را بر اقتصاد کشور استوار می کند و برخورد دوم متکی بر مناسبات اجتماعی و مناسبات طبقاتی در جزء و ساختار اجتماعی در کل در یک کشور می باشد که من این آخری را از این رو برخورد اجتماعی و آن اولی را برخورد اقتصادی به تاریخ نام نهاده ام.
در حیطه وطنی و کشوری برای برخورد اجتماعی، سطح تکامل اقتصادی کشور و در این رابطه آن مناسبات اجتماعی در جزء و آن ساختار اجتماعی در کل که در قالب آنها هرباره اقتصاد کشور تکامل و ارتقاء می یابد ازاهمیت برخورد نیست بل که هر باره مرکز ثقل حقانیت حقوقی مناسبات اجتماعی مسلط کشورمی باشد . بطور نمونه کاپیتالیسم به مثابه مناسبات اجتماعی مسلط کشور دارای حقانیت تاریخی نیست چون به لحاط حقوقی و اجتماعی ناعادلانه و ظالمانه می باشد.
اما این که
- کاپیتالیسم در جزء و در سطح مناسبات اجتماعی با کاپیتالیسم در کل و در سطح یک جامعه و ساختار اجتماعی با هم فرق دارند
- کاپیتالیسم در مرحله فئودالی و مادون با دیگر مراحل تکامل کاپیتالیسم این فرق را دارد که در مرحله فئودالی با سطح تکامل اقتصاد نازل و بسته در مرحله فئودالی همراه می باشد
- اشکال صنعتی از کاپیتالیسم در مرحله تاریخی و حاضرین کشور مترقی اند چرا که اقتصاد کشور در قاالب این اشکال از کاپیتالیسم در ایران امکان رشد و توسعه را می یابند
- پیدایش فرماسیون های عالی اجتماعی در کشور ارتباط مستقیم با رشد و تکامل شرایط اقتصادی کشور دارد
این ها وجوه ایی که چندان و یا اصلا مورد توجه برخورد اجتماعی به تاریخ نمی باشند.
همان گونه که پیشتر گفته شد، برخورد اجتماعی به تاریخ کار را خلاصه و محدود به مباحث حقوقی و ناعادلانه نبودن کاپیتالیسم به منزله فرزند ناخواسته تاریخ ایران نموده است. و از اینرو کاپیتالیسم در ایران یا نیست و یا اگر هست در هر سطح و شکل محکوم است و باید برود و این از بین رفتن بسته به سطح آگاهی وسطح ذهنی و تشکل حزبی و سیاسی کارگران ایران داشته و با بهبود این شرایط ذهنی و طبقاتی هم از بین خواهد رفت. همین.
ادامه دارد....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر