پیوسته باید از این نقطه حرکت کرد لیبرال دموکراسی و کلا عصر لیبرالیته و دموکراسی، هر قدر کارگری تر و هر قدر بیشتر در پی تعدیل تضاد های اجتماعی و هر قدر بیشتر در آن آزادی و دموکراسی برای کارگران باشد ، از آن این جامعه کارگری است که منتفع می شود.
شعار ما باید این باشد: برای رهایی و عدالت اجتماعی فردا، آزادی و دموکراسی، تعدیل تضادها و رفاه کارگری امروز را نباید از دست داد. نه از این رو که سیلی نقد به از حلوای نسیه است، بل از این رو دموکراسی و آزادی، رفاه کارگری و.. حلاوت خاص خود را دارد و کارگر امروز تنها از حلاوت امروز به تدریج به رهایی فردا خواهد رسید.
سنگ را باید برروی سنگ نهاد و شرایط اجتماعی و مادی کشور را چنان ارتقاء داد تا با پیوست جامعه کارگری ایران به حرکت جهانی برای یک جامعه حهانی عملا رهایی کارگران فراهم شد.
دموکراسی و آزادی که ما کارگران نوین می خواهیم فقط آزادی و دموکراسی در سطح سیاسی نیست: در سطح اقتصادی باید سندیکاها و شورا کارخانجات- مانند کشورهای پیشرفته صنعتی - دایر گردند.
در یک اصل کلی نباید شکی کرد: کلا هر قدر فرآیند دموکراتیزه و لیبرالیزاسیون کشور وسیع تر و عمیق تر و طولانی تر باشد بسود ما کارگران است و از این رو ما در همه زمینه بی چون وچرا مدافع وسیع ترین، عمیق ترین و طولانی تر فرآیند آزادی خواهی و مردم سالاری می باشیم.
جامعه کارگری همواره باید از این اصل عزیمت کند جایی که تندرو ترین جناح بورژوازی، مترقی ترین بخش آن از انقلاب لیبرال دموکراتیک خسته و ناتوان گشته است، این کارگران و جامعه کار گری اند به عنوان پیگیرترین بخش انقلاب خواهان حرکت به پیش می باشند. به این معنا هر پرچم آزادی خواهی و مردم سالاری که از دست این بورژوازی به زمین افتاد، این جامعه کارگری است که آنرا بلافاصله به اهتزاز خواهد درآورد.
بنابراین اگرچه ما نه تنها نیروی محرکه انقلاب لیبرال دموکراتیک، لاکن یکی از مهمترین موتورهای این انقلاب هستیم و خواهیم بود
اگرچه تنها رهبر و هادی آن نیستیم اما یکی از مهمترین رهبران این انقلاب هستیم و خواهیم بود
ادامه دارد...
شعار ما باید این باشد: برای رهایی و عدالت اجتماعی فردا، آزادی و دموکراسی، تعدیل تضادها و رفاه کارگری امروز را نباید از دست داد. نه از این رو که سیلی نقد به از حلوای نسیه است، بل از این رو دموکراسی و آزادی، رفاه کارگری و.. حلاوت خاص خود را دارد و کارگر امروز تنها از حلاوت امروز به تدریج به رهایی فردا خواهد رسید.
سنگ را باید برروی سنگ نهاد و شرایط اجتماعی و مادی کشور را چنان ارتقاء داد تا با پیوست جامعه کارگری ایران به حرکت جهانی برای یک جامعه حهانی عملا رهایی کارگران فراهم شد.
دموکراسی و آزادی که ما کارگران نوین می خواهیم فقط آزادی و دموکراسی در سطح سیاسی نیست: در سطح اقتصادی باید سندیکاها و شورا کارخانجات- مانند کشورهای پیشرفته صنعتی - دایر گردند.
در یک اصل کلی نباید شکی کرد: کلا هر قدر فرآیند دموکراتیزه و لیبرالیزاسیون کشور وسیع تر و عمیق تر و طولانی تر باشد بسود ما کارگران است و از این رو ما در همه زمینه بی چون وچرا مدافع وسیع ترین، عمیق ترین و طولانی تر فرآیند آزادی خواهی و مردم سالاری می باشیم.
جامعه کارگری همواره باید از این اصل عزیمت کند جایی که تندرو ترین جناح بورژوازی، مترقی ترین بخش آن از انقلاب لیبرال دموکراتیک خسته و ناتوان گشته است، این کارگران و جامعه کار گری اند به عنوان پیگیرترین بخش انقلاب خواهان حرکت به پیش می باشند. به این معنا هر پرچم آزادی خواهی و مردم سالاری که از دست این بورژوازی به زمین افتاد، این جامعه کارگری است که آنرا بلافاصله به اهتزاز خواهد درآورد.
بنابراین اگرچه ما نه تنها نیروی محرکه انقلاب لیبرال دموکراتیک، لاکن یکی از مهمترین موتورهای این انقلاب هستیم و خواهیم بود
اگرچه تنها رهبر و هادی آن نیستیم اما یکی از مهمترین رهبران این انقلاب هستیم و خواهیم بود
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر