همان گونه که در شماره نخست هم اشاره شد سنتی چپ به دو فراکسیون تقسیم میشود. این دو فراکسیون در واقعیت امر مبانی اجتماعی خود را در حیطه سوسیالیسم سنتی و ارتجاعی که آنرا مشترکا نمایندگی می کنند، مدیون همین افتراق موجود میان جامعه کارگری از یک سو و از سوی دیگر پرولتاری جامعه بورژوایی و خرد و سنتی میباشند.
همان گونه که جامعه کارگری سنتی در تضاد با جامعه بورژوایی و خرد وسنتی قرار دارد به همان گونه هم آن سوسیالیسمی که این جامعه کارگری را در سطح آرمان های اجتماعی تبارز می دهد در تضاد با سوسیالیسم و یا آن سوسیال دمکراسی رسمی می باشد که نماینده جامعه بورژوایی و عدالت خواهی بورژوایی است.
از همین رو سوسیالیسم کارگری و سنتی پیوسته در تلاش این بوده است که در همه جا بر تضاد موجود میان جامعه کارگری و جامعه بورژوایی در قرون وسطی پای بفشارد و تلاش سوسیال دمکراسی رسمی و توده ایی در لاپوشانی این تضاد را برملا سازد.
این رادیکالیته در واقع برخاسته از آن رادیکالیته است که جامعه کارگری سنتی برعلیه جامعه بورژوایی و خرد و سنتی در همه جا با خود به همراه می آورد.
بر درفش این سوسیالیسم رادیکال و کارگری نوشته شده است: کاپیتالیسم درایران باید فورا نابود کرد و برای نابودی کاپیتالیسم نیازی به فرجام انقلاب صنعتی و انقلاب لیبرال دمکراتیک و.... نیست.
این سوسیالیسم رادیکال و کارگری اختلاف میان سوسیال دمکراسی رسمی و لیبرال دمکراسی حکومتی را در چارچوب اختلاف میان دو بورژوازی ارزیابی می کند.
او کلیت اختلافات درونی رژیم جمهوری اسلامی را بازتابی از اختلافات میان دو جامعه و دو نظام بورژوایی می داند که یکی از دل دیگری در حال تحول است.
از آنجاییکه این سوسیالیسم کارگری ارتجاعی است نظر به درجات ارتجاعی بودن خود در انتظار و همراهی با فرجام این تحول بورژوایی- از یک جامعه بورژوایی به جامعه دیگر و به طبع آن تحول جامعه کارگری سنتی به جامعه کارگری مدرن - نیست.
این سوسیالیسم ویژگی خود را در بی اعتنایی به انقلاب صنعتی و بورژوایی و ضدیت با آن در ایران می بیند . در واقع ویژگی این سوسیالیسم در همین ارتجاعی بودن آن است.
ما در ایران تحلیل هایی را مدیون این سوسیالیسم ارتجاعی هستیم که منتهی به این می شوند که حرکت 2 خرداد نماینده بورژوازی کلان و صنعتی، نماینده جامعه بورژوایی نوین، نماینده لیبرال دمکراسی در کشور و از این راه بخشی از رژیم آخوندی عملا به یک جناح ترقی خواه و خواهان تحول و مدرنیته و ... مبدل میشود.
این سوسیالیسم ابایی ندارد که خود را بخشی از یک حرکت لیبرال و آزادی خواهانه برای رهایی و برای آزادی و.... بنامد . اما شدیدا دمکراسی به عنوان یک تفسیم قدرت میان طبقات بورژوایی را رد می کند. او خواهان رهایی از سلطه جامعه بورژوایی است نه تقسیم قدرت میان دو جامعه کارگری و جامعه بورژوایی.
ادامه دارد..
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر