ما باید مدیریت سیاسی کشور را از آن خود کنیم و برای این هدف باید متحدانه به خود آییم. خود را, نیروهای خودی، تضاد درون صفوف خویش، توانانی های تاریخی مان، نقاط ضعف و قوت خود را، بیش از پیش شناسایی کنیم.
و این ممکن نیست مگر این که ما به اسحله جدید و بینش نو در برخورد با مسائل اجتماعی و انسانی کشور مسلح شویم. رویکردهای سنتی یعنی مکانیکی و غیر دمکراتیک راه گشای ما بسوی مدیریت های سیاسی کشور نیست.
همان گونه که من در شماره پیشین از این جستار هم بازگو نمودم رویکرد سنتی و مسلط هرباره در پی مطلقه کردن اقتصاد، جامعه و سیاست سنتی در کشور به منزله تنها نظام اقتصادی، جامعه،و مدیریت بومی و سیاسی کشور می باشد و این رویکرد عملا نافی وضعیت ماست و بایست از همین رو به آن پایان داد.
در همین راستا باید دانست این انقلابی که این سنتی ها بر علیه روند مدرنیزاسیون و انقلاب صنعتی در کشور براه انداختند در واقع عملا با قیام و متحدانه با هدف کسب مدیریت سیاسی کشور برای جلوگیری از روند مدرنیزاسیون و فرآیندی بود که مدرنیته در فرجام آن انتظام می یافته است. یعنی همان کاری که ما هم باید انجام دهیم.
به عبارت ساده تر مفهوم آن این است که توسل به رویه قیام و انقلاب برای انسداد حرکتی بود که ماحصل آن هستی اقتصادی- اجتماعی و سیاسی مدرنیته بود. و ما باید با همان رویه قیام و انقلاب عکس آن را به منصه ظهور برسانیم.
از دیگر سو این ها بیش از این انقلاب زمینه های این حرکت ارتجاعی و ضد انقلابی شان را وسیعا در سطح کشوری فراهم کرده بودند. ما باید همین کار برای قیام و انقلاب خود انجام دهیم.
درهمین راستا تلاش من در این جا در این است که نشان دهم بینش سنتی و ارتجاعی و ضد تحولی در پیش از انقلاب صرف نظر از جلا های ایدئولوژیک آن، خواه مارکسیستی و خواه دینی - اسلامی، و صرف نظر از این کدام نیروی اجتماعی - سنتی در شهر و روستا آنرا بروز می داده است عملا هستی مدرنیته و فرایند انقلاب صنعتی و اقتصادی کشور را نشانه کرده بود.
این ها با دو اسلحه وارد میدان این نبرد بر علیه مدرنیته شده بودند و تا کنون هم از کاربرد این دو اسلحه دریغ ندارند
- علیه کاپیتالیسم
- علیه وابستگی
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر