بنابراین این روش که با لجن اصلاح طلبان حکومتی - که توصیفشان در پی خواهد آمد - حریف بورژوایی رادر مرحله انقلاب لیبرال دمکراتیک از میدان بدر کردن یک روش دمکراتیک نیست و بیهوده هم نیست که در منشاء خود این شیوه های برخورد از سوی نیروهایی دامن زده می شوند که اداعای دمکرات بودن را هم ندارند و در واقعیت امر هم دمکرات نیستند.
این ها پیروان انقلاب سوسیالیستی اند و به این معنی تعهد و وظایفی هم در انقلاب جاری ایران ندارند و بر عکس به این نظرند که تضعیف هرچه بیشتر این انقلاب واقعی بسود انقلابی است که خود در سر می پرورانند.
اما همان گونه که گفته شد بعد ها در سیر حوادث سیاسی آتی این ها به این صرافت افتادند و آنهم برای تضعیف لیبرال ها این را ابداع کرده اند که اصلاح طلبان حکومتی از لییرال ها و از بورژوازی لیبرال ایران هستند.
وانگهی چنان که پیشتر گفتیم این ادعا که اصلاح طلبان حکومتی نمایندگان بورژوازی لیبرال ایران هستند در واقعیت امر بیشتر به آن برداشتی که این جزم گرایان نسبت به سرمایه داری، و جامعه سرمایه داری و .... دارند درتناسب قرار می گیرد تا این که با واقعیت ایران مطابقت داشته باشد.
در عوض کسانی که واقعیت رویدادهای ایران را دنبال می کنند به خوبی می دانند که نه اصلاح طلبان حکومتی بل که نیروهای ملی - مذهبی نظیر نهضت آزادی ایران هستند که مطرحند و این اصلاح طلبان در واقع جناحی از رژیم بوده که به تدریچ به سمت این نیروهای ملی مذهبی تغییر جهت داده اند.
لاکن برغم این تغییر جهت در جناح چپ رژیم بسوی ملی - مذهبی های حکومتی و پارلمانی و... شکاف ایندو هیچگاه از بین نرفت. اما با این وجود می توان گفت در روند اوضاع کشوری این نیروهای ملی مذهبی بودند که برنده واقعی بوده اند.
اما این نیروها از همان آغاز تاسیس نظام حاکم به اشکال گوناگون برای بخش قشری نظام یک مسئله حل ناشدنی باقی ماندند.
شما از ملی - مذهبی ها که عبور کنید تازه می رسید به لیبرال ها و جبهه ملی و ... به عقب که بازگردید به اصلاح طلبان حکومتی نظیر خاتمی و تاج زاده و... بر می خورید که گفتیم از ملی - مذهبی ها تقلید می کنند.
در چشم قشریون رژیم فرقی نمی کند کدام گروه از این دستجات نامبرده بطور کلی همه این ها در یک دم لیبرال خوانده می شوند و این رویکرد قشری در مقابل لیبرال ها از همان آغاز تاسیس نظام وجود داشت و این ها مانند جن از بسم الله از لیبرال ها وحشت داشتند و بجا و بی جا هر کسی را که از خودشان نبود و در برابر قشری گری موضع داشت متهم به لیبرال بودن می کردند.
بر پایه همین قشری گری بود که نه تنها حزب توده - کیانوری- بل که بعد ها همین جزم گرایان پیرو انقلاب سوسیالیستی هر مرد و نامردی را که از راه می رسید و قشری نبود و ازجمله اصلاح طلبان حکومتی را که گفتیم اسوه و الگوشان ملی - مذهبی ها بودند لیبرال و سرانجام پایگاه سرمایه داری جهانی شده یعنی امپریالیسم و به قول این ها این دشمن اصلی انقلاب محافظه کار و مذهبی ایران می خواندند.
شما تصورش را بکنید در کشوری که انقلاب و تحول اجتماعی بسوی مدرنیته جریان دارد از سوی محافظه کاران سنتی" انقلابی" علیه مدرنیته فراخوانده می شود. اینها این "انقلاب" خود را یک انقلاب مذهبی و اسلامی و به این معنا یک انقلاب فرهنگی می خوانند که ما می دانیم که در اهداف اجتماعی خود تحول تاریخی و اجتماعی کشور بسوی لیبرال دمکراسی را که توصیفش دربالا آمد نشانه گرفته است.
بر شالوده همین هدف گذاری های محافظه کارانه است که ضدیت شدید این نیروها با لیبرال دمکراسی در ایران و به تبع آن با لیبرال ها و دمکرات ها و... معنا می یابد.
آنها ضمن این که از انقلاب و تحول جاری کشور بسوی مدرنیته بیزارند به نام انقلابی - یک انقلاب محافظه کار و دست راستی - یعنی به نام اقدامات رادیکال و پرهیز از آنچه ما در ایران به غلط اصلاح طلبی می خوانیم رژیم شان را در کشور مستقر کرده اند.
اما در عوض در برابر این رادیکال ها و "انقللابیون" دسته دیگری از محافظه کاران و سنتوین وطنی قرار دارند که از روش های انقلابی و رادیکال برای تحقق اهداف اجتماعی خویش ابا دارند و آنرا مذموم میشمرند.
طبیعی است که این رژیم حاصل کارکرد رادیکال ها و نه اصلاح طلبان بوده است . اما این که در روند موجودیت این نظام رادیکال یک نوع روش اصلاح طلبی در برخورد با مسائل کشوری شکل گرفته است این خود محصول حوادث و فضای ملتهب کشور است .
والا اگر از گذشته در محافظه کاران و سنتیون وطنی رویه اصلاح طلبی و پرهیر از روشهای رادیکال و به اصطلاح غلط امروزی انقلابی غلبه نداشت ما حالا اصلا رژیمی بنام جمهوری اسلامی در ایران نداشتیم...
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر