آیا اسلام منشای آزادی و دمکراسی است؟

درست تر است پرسش آیا اسلام می تواند منشای آزادی و دمکراسی باشد را بگونه کلی تر و اساسی تر آن  مطرح نمود و آن این که آیا دین بطور کلی منشای آزادی و دمکراسی است؟

من در جستار قبلی" دین سیویل، دین مردمی ....." به این مسئله از زاویه دیگری نگریستم . در آن جا این مطلب مطرح شد که دین فئودالی و اشرافی یک نهاد اجتماعی بوده و مطالبه به اصطلاح طبقه سوم در قبال دین فئودالی و جامعه فئودالی طبعا منجر به تبدبل دین به یک نهاد خصوصی و فردی می گردد و به این ترتیب به این نکته اشاره نمودم که مطالبه تبدیل دین سیاسی و حاکم و فقهی به دین فردی و غیر اجتماعی و غیر سیاسی یک مطالبه از سوی طبقه سوم است که در تناسب  با وضعیت تاریخی و اجتماعی آن می باشد.

پس دین تا آنزمان یعنی تا فئودالیته مسیری دیگری را طی نمود و تازه با ظهور طبقه سوم و جامعه شهری  است که مطالبات شهروندی دایر به جدایی دین از  سیاست و از جامعه مطرح میشود و به این معنا این خواسته جدایی دین و سیاست از هم یک خواسته تاریخی و اجتماعی است.

اما در این جا  و در این جستار  این پرسش مطرح است که آیا  نمی توان برغم  این مطالبه شهروندی و تاریخی  که خواهان دین شهروندی و غیر سیاسی است در همان سطح فئودالی و اشرافی باقی ماند و بر پایه موضع بندی فئودالی خواهان اصلاح دین فئودالی و مکتبی شد؟


از نظر من  تبدیل دین اسلام و مذهب شیعه در کشور مان از یک مذهب و دین حاکم، اشرافی، فقهی و... به یک دین منشای آزادی و دمکراسی  در واقعیت امر یک اصلاحات فئودالی و اشرافی با هدف تطبیق جامعه فئودالی و دین متناسب باآن با امر آزادی و دمکراسی در کشور است.

علت این امر توضیحا  از این قرار می باشد چون در دین فئودالی است که دین چون یک نهاد اجتماعی است لذا نظر به این عامل  از جامعه فئودالی که جامعه مرکب  از نهاد های اجتماعی است و از جامعه مسلط و حاکم می باشد، منفک نیست.

نظر به همین عدم انفکاک است که چون جامعه فئودالی جامعه ایی بسته وغیر آزاد، و جامعه ایی منشای استبداد و خفقان است به همین دلیل هم نهاد دینی آن نظیر دیگر نهاد های اجتماعی اش از این قاعده مستثتی نیستند.

حال اگر ما این اصل فئودالی را که دین از نهاد های اجتماعی اش می باشد و از جامعه فئودالی منفک نیست حفظ کنیم و آنگاه فقط در پی تغییر در این بر آییم که من به بعد به نهاد دین به اقتضای جامعه آزاد و  نظام سیاسی دمکراتیک آن خصایص جامعه نوین را به آن دیکته کنیم .... این در واقع  میشود همان پیاده کردن اصل فئودالی از دین در قالب نوین. یعنی همان جایگاهی که دین در جامعه فئودالی داشته است و از جامعه و سیاست و حقوق جدا نبوده حفظ شده - برخورد فئودالی - اما در نتیجه اصلاحات مبدل به منشای آزادی  و دمکراسی گشته است.

به عبارت دیگر اگر در گذشته این جامعه فئودالی بوده است که از قوطی جادویی و مقدس دین مارهای زهر آگین استبداد و خفقان برای توجیه سلطه و حاکمیت اجتماعی خود احضار کرده ما بیاییم با حفظ همان جعبه مقدس و جادویی برای توجیه حاکمیت و سلطه اجتماعی نوین  این بار از  درون آن کبوتری های آزادی و دمکراسی  بیرون آوریم.

این در عمل یعنی واگذاری نهاد قانون گذاری و حقوق که کارکرد همان جعبه مقدس است در دست دین و روحانیت  با این توضیح که فقه  و حقوق فئودالی و استبدادی من بعد به فقه آزادی و دمکراتیک و حقوق بشری مبدل گردد.

به این میگویند در واقع انقلاب اسلامی و انقلاب دینی که موسسان و مسببان آن خواه خود از فقها هستند و یا  این اندیشه از آستین  آقا زاده های فرنگ دیده شان بیرون می آید.